Hallo allemaal! Hier zijn we dan weer! We maken er dit keer een lang verhaal van met nieuwe foto’s(in alle mapjes!), dus als je tijd hebt, ga lekker achterover zitten en geniet;)

Als eerste super bedankt voor al jullie reacties. We zijn blij verrast met zoveel lieve reacties! We vinden het heel erg leuk om alles te lezen, en ook van jullie de nieuwtjes te horen, en kijken er echt naar uit wanneer we weer de kans hebben om “ even” te internetten! Zeker nu we verder zo slecht bereikbaar zijn, er is vaak namelijk geen verbinding voor de telefoon, het kan ook zomaar wegvallen en smsjes komen soms niet aan. Maar verder kunnen we berichten dat we het enorm naar ons zin hebben! In dit (lange) bericht zullen we wat meer vertellen over ons werk in Grace Village, het landschap en onze eerste ervaringen in het vluchtelingenkamp.

GraceVillage

Inmiddels hebben we ruim een week gewerkt op Grace Village. Frits heeft in het Boys Home een tweetal ‘banken’ gemetseld zodat ze nu ook een plekje hebben om te zitten. Daarnaast is Frits begonnen met een gloedje nieuwe injerra (buiten)keuken. Op een van de fotos zie je een tweetal verhogingen met daarop de oven voor het bakken van de injerra’s, die hij nu al gemetseld heeft. De komende weken (op de dagen dat we niet in het kamp zijn) kan hij verder met het bouwen van een hokje om deze ovens heen, van mooi glanzend blik. Diane heeft ook een vaste taak gekregen voor de dagen dat we in Grace Village zijn. Ze trekt veel op met de huismoeders en probeert hen in wekelijkse ‘training’sessies van nuttige pedagogische adviezen te voorzien. Uiteraard zijn de moeders wel lief voor de kinderen maar zodra ze kunnen lopen worden ze min of meer aan hun lot over gelaten. Tussendoor zijn er ook voor Diane allerlei klussen zoals schilderwerk en het uitzoeken van kleding en schoenen voor alle kinderen (zie een van de fotos voor Diane in actie).

Naast (of tijdens) het werken is er natuurlijk ook wat tijd om door te brengen met de kinderen op Grace Village. We zijn inmiddels helemaal ingeburgerd, al blijft het uitspreken van de naam Frits nog wat lastig, ze maken er Fristgg, Fridge of Fletch van. Diane gaat wel heel goed, want er zijn hier heel veel restaurants en producten die Diana heten en ze vinden het een hele mooie (famous) naam, haha! De dagen zijn hier kort. Rond 7 uur sochtends is het pas goed licht, dan staan wij meestal op en na een ontbijtje kunnen we dan beginnen. Tussen de middag zijn de mensen een lange pauze gewend, wij nog niet helemaal ;) we eten dan de injerra met hete saus. ‘s Avonds eten we om 6 uur, dan kunnen we nog net in het licht de afwas doen. Want rond kwart over 6 verdwijnt de zon achter de bergen, en om kwart over 7 uur is het dan echt stikdonker. Vorige week was het echter volle maan, deze stond recht boven ons huis en gaf zo enorm veel licht dat we tot ver in de vallei konden kijken. Supergaaf om te zien!

Het landschap en de reis naar het vluchtelingenkamp

Deze beschrijving van het landschap zullen we combineren met een verhaal over onze reis naar het vluchtelingenkamp, omdat we onderweg veel hebben kunnen zien. Het was een tocht van 75 km, en we waren ongeveer een uur en drie kwartier onderweg. Het eerste stukje ging nog over een gloednieuwe, door de Chinezen aangelegde, asfaltweg, maar na ongeveer 3 kilometer begon het gestuiter. Op zich kun je zeker wel spreken van een weg, want voor Ethiopische begrippen is ook het aanleggen van een puinbaan een forse investering. De weg ligt overal hoog en er moeten maatregelen genomen worden om te voorkomen dat alles wegspoelt in het regenseizoen. Maar we zijn zwaar beladen en het hobbelen valt ons mee. Alleen op een stuk waar aan de weg wordt gewerkt hobbelen we zo erg dat we er echt misselijk van worden. Als we een tegenligger zien gaan alle ramen snel dicht om te voorkomen dat de stofwolk onze auto inkomt.

In de directe omgeving van Grace Village is het landschap licht glooiend, met hier en daar een flinke berg, of juist een diepe vallei. Dit landschap, een hoogvlakte, is wel heel bijzonder om te zien! Met name ook omdat de mensen juist op deze vlaktes goed kunnen overleven. Er is landbouw mogelijk (hoewel daar in deze droge periode niet meer van terug te zien is dan wat met stenen afgezette droge akkers) en er lopen honderden koeien en geiten kriskras door elkaar op zoek naar wat water of gras. Langs de kant van de weg lopen de mensen met hun ezels en kamelen die op weg zijn naar de markt. Onze auto moet regelmatig in de ankers om de dieren te ontwijken. Hier en daar zien we de hutjes, gemaakt van takken en modder, waar de boeren wonen. Op een stukje van de weg staan nog karkassen van kapotgeschoten tanks, uit een oorlog die al bijna 20 jaar geleden werd gevochten. Alles wat bruikbaar is, is er al afgesloopt, en de rest blijft er waarschijnlijk liggen tot het weggeroest is.

Op de hele route komen we door maar liefst drie dorpjes heen. Het eerste dorp, dichtbij de grote stad Shire, is nog redelijk welvarend. Met winkeltjes en huizen gebouwd van steen, cement en betonnen liggers. In het tweede en derde dorp is het heel anders. Hier zijn de huizen of gemaakt van takken met modder, of van gestapelde stenen. Op het dak liggen golfplaten die met stenen op hun plek worden gehouden. Op de weg door het dorp heen is het een chaos. Overal lopen, liggen, of zitten mensen en dieren. Hier en daar zie je autos of vrachtwagens, meestal afgeladen vol. Op een goed moment komen we een grote zandauto tegen, met zijn laadbak helemaal vol met mensen.

Na ruim een half uur rijden komen we van de hoogvlakte in een woest gebergte terecht. Dit doet wel aan de alpen denken, maar het is alleen dor en droog in plaats van groen. De weg is hier stoffiger dan  We maken eerst een lange afdaling, steken beneden een rivier over (die al bijna droog staat) en klimmen aan de andere kant weer omhoog. Het landschap is werkelijk fantastisch! (zie ook de foto’s) Onderweg komen we nu maar weinig mensen meer tegen, wel berggeiten, grote roofvogels en...apen! Eerst steekt er een vlak voor onze auto over, maar beneden bij de rivier zien we hele families in de bomen zitten. Bij de brug over de rivier worden we aangehouden door een soort douanier, iemand van de militie. Hij controleert alle voertuigen om illegale houtkap tegen te gaan. Hier is het verzengend heet, maar omdat er water is leven er natuurlijk wel mensen. De hutten zijn nu niet meer dan alleen takken en stro en de mensen leven van de verkoop van houtskool. We vervolgen onze weg aan de andere kant weer omhoog. In de bergen is de weg enorm stoffig. Van bovenaf zie je een breed rood spoor door de bergen kronkelen, daar waar de weg loopt. De hele auto, inclusief onze baggage is inmiddels onder een laag rode stof bedekt.

Het vluchtelingenkamp Mai Aini

Bovenaan de berg aangekomen rijden we eerst nog door een dorpje maar al snel rijden we het vluchtelingenkamp binnen. De hoofdweg gaat er dwars doorheen en er is geen poort of hek om het af te sluiten.(wat meestal wel het geval is bij een vluchtelingenkamp) De mensen lopen gewoon op straat en maken een wandeling zo ver als ze willen. Zonder papieren kunnen ze namelijk toch nergens heen.

Het hele beeld van het kamp is anders dan wat je verwacht en wat je op tv ziet. De huisjes zijn hier grotendeels van steen en met dakplaten. Wel zien we op bepaalde tijden van de dag lange rijen wachtenden bij de tent van World Food Program en bij de waterkraan die (officieel) 2 maal op een dag een uur open staat (maar in werkelijkheid zijn ze blij als er in totaal 20 minuten water uitkomt).

De organisatie van Karin heet in het kamp Oasis for Kids (OFK) en is verantwoordelijk voor het kinderbeschermingsprogramma. Er zijn nu ongeveer 550 kinderen in het kamp zonder familie waar de organisatie verantwoordelijk voor is. Ze zorgen voor extra eten, kleren, schoenen en allerlei activiteiten. Verder is OFK het aanspreekpunt voor andere organisaties. Alle voorzieningen (dus ook het eten en de kleren) die OFK verzorgt zijn overigens zeer minimaal, om zo te voorkomen dat het een ‘pullfactor’ wordt en er nog meer vluchtelingen komen. OFK heeft ervoor gezorgd dat de kinderen in groepjes van 10-12 bij elkaar wonen in de ‘shelters’ en naar school kunnen. De shelters zijn echt heel klein (6 bij 2,5m) en bieden eigenlijk alleen een slaapplaats (met 2 keer 5 jongens naast elkaar op de stenen bedden).

De dag van onze aankomst hebben we eigenlijk alleen kennis gemaakt met de werknemers van OFK (ook vluchtelingen) en verder gewacht terwijl onze begeleider Bethel (een jonge vrouw die voor Oasis werkt en in het kamp haast als een soort burgemeester fungeert) continu in gesprek was. De volgende dag heeft Diane een soort van consult gelopen. Ze is alle huisjes langs geweest waar kinderen met een handicap of ander probleem leven (dit zijn ook kinderen die wel familie in het kamp hebben, hier zorgt OFK dus ook voor). Er zijn kinderen en volwassenen met epilepsie, handicaps zoals misvormde ledematen, verlamde lichaamsdelen, allerlei met stoornissen zoals autisme en een meervoudig gehandicapt meisje (Tsegab, 9 jaar) Het was een geweldig gezicht om haar te zien lopen door het kamp, aangezien er welgeteld 6 medewerkers van OFK met haar meeliepen. De bedoeling is ook dat ze volgende week de medewerkers(ook vluchtelingen) zal trainen in hoe met deze verschillende problemen om te gaan. Verder gaat ze ook met een aantal ‘patienten’ aan de slag met oefeningen in lichaamsbeweging enz

Deze eerste dag is Frits bij de jongens van 17 jaar geweest die zijn begonnen om hun eigen huisjes te bouwen(ook een project van OFK) Helaas zijn de stenen, cement en golfplaten op en dus worden er modderhuizen gebouwd. De grond word met pikhouwelen los gehakt, er wordt water toegevoegd en vervolgens wordt de modder in steenvormen geduwd en te drogen gelegd. Drie dagen later kunnen deze gebruikt worden om te bouwen (lees: met natte modder ertussen opstapelen). Hopelijk kan Frits de jongens de komende weken hiermee een beetje begeleiden en eventueel wat nuttige adviezen geven. Dit laatste blijkt nu al lastig te zijn omdat de begeleidende volwassenen eigenwijs zijn en niet zo snel van hun tradities af willen wijken.

Daarnaast gaan we samen workshops voor de kinderen geven in figuurzagen en knutselen(oa met het gesponsorde materiaal van vd Garde Warenhuis!!). Hopelijk kunnen we wat mooie dingetjes maken die in de toekomst aan de weg verkocht kunnen worden om wat inkomsten te genereren. In het kamp is trouwens een levendige handel. Er zijn bars, restaurants, videozalen etc., allemaal gemaakt van modderstenen. Daarnaast zijn er winkeltjes met fruit en andere levensmiddelen. Mensen uit het nabijgelegen dorp brengen met ezeltjes water uit de rivier om in het kamp te verkopen (dit mogen de vluchtelingen namelijk niet zelf putten). Ook in het kamp lopen overal koeien, geiten en kippen.(En zien we her en der ledematen liggen van deze dieren) Er hangt ook een eigenaardige geur in het kamp, wat waarschijnlijk wordt veroorzaakt door open riool, rook van kookvuurtjes, en de mensen..een geur die je niet snel vergeet.. We mogen in het kamp geen fotos maken wegens security redenen, maar hopen dat dit verhaal jullie een idee geeft hoe het daar is..(wel hebben we een foto toegevoegd die is gemaakt vanaf de openbare weg). 

Nou, dit was het dan voor nu ;) Een heel verhaal, maar nu hebben jullie hopelijk een indruk van het leven hier en hoe wij ons bezighouden / vermaken! Het lijkt, en is vaak dramatisch, maar gek genoeg genieten we er erg van! Een tegenovergestelde wereld...

Tot gauw! Lieve groet!