Het reizen is begonnen!

He lieve mensen!

Daar zijn we weer. Een poosje geen toegang tot internet gehad, dus het is weer een aardig verhaal geworden. Maar des te leuker om na twee weken weer zoveel leuke reacties te lezen! Super bedankt weer. Ook hebben we een aantal ecards gehad, maar helaas kunnen we die vanwege de brakke verbindingen niet altijd openen. Daarom het verzoek om jullie lieve, persoonlijke berichtjes voortaan maar gewoon via onze mailadressen te doen. Vervelend, maar tis niet anders. Hier komen onze belevenissen weer, de fotos hopen we een dezer dagen toe te voegen!

Laatste dagen Grace Village

Pasen hebben we nog in Grace Village gevierd. Goede vrijdag was er een soort rouwdienst, iedereen was min of meer in het zwart, de sfeer was bedrukt. Er werd gebeden en we keken een stukje van de film over Jezus kruisiging. Zondag was het pasen en was het daarentegen groot feest. Iedereen in het wit, zoveel mogelijk in traditionele kleding en de haren zo mooi mogelijk gemaakt. De dienst bestond uit veel zingen, een stuk drama door de kleine kinderen en het laatste stukje film, over de opstanding. Het was echt bijzonder om pasen op deze manier te vieren! Heel bewust en dicht bij waar het echt om gaat! Na de dienst hebben we met het hele dorp samen gegeten. Hier kwamen de speciaal voor Pasen geslachte geiten weer terug, uiteraard op de injera met andere lekkere dingen. Alle huismoeders hadden wel hun eigen deel van de lunch voorbereid en er werd ook in groepjes gegeten. Erg gezellig om zo met zn allen op de grond te zitten en te ‘picknicken’. Smiddags volop gezelligheid met koffieceremonies en activiteiten voor de kinderen.

Busreis naar Gondar

We zijn met de bus van Shire naar Gondar gegaan. Het leuke was dat we niet alleen gingen, een van de moeders van Grace Village (Wobete, voor degenen die de film A Walk to Beautiful hebben gezien wel bekend) had haar jaarlijkse vakantie en ging naar familie. Vooraf waren we gewaarschuwd dat de busrit wel eens tegen kon vallen en onze eerdere ervaringen met de bus (vanuit Aksum) zou overtreffen. En niets was minder waar. Smorgens in alle vroegte waren we op het busstation en uiteindelijk vertrokken we om 6.30 uur. Om 16.30 kwamen we in Gondar aan, de rit over nog geen 300 km duurde dus 10 uur (!). Het eerste stuk was voor ons bekend terrein omdat we weer langs het vluchtelingenkamp kwamen. Hierna werd het terrein echter nog veel ruiger, omdat we door het Simien gebergte gingen, het hoogste gebergte van Ethiopie (rond de 4000 m). Het was echt een schitterend uitzicht, en gelukkig konden we af en toe de vervelende omstandigheden van ons afzetten en er echt van genieten. Hoe die omstandigheden echt zijn is eigenlijk niet te omschrijven. Je wordt continu flink door elkaar geschud en moet jezelf vasthouden, aan het eind van de dag ben je dan serieus je gevoel van evenwicht een beetje kwijt (wat erin resulteert dat je zeeziek wordt als je plat gaat liggen). Verder zijn Ethiopiers slechte reizigers, ze denken dat ze er goed aan doen om helemaal niet te eten. Uiteraard is het resultaat dat ze juist misselijk worden en er zijn dus de hele tijd mensen aan het overgeven. Gelukkig zijn er zakjes binnen handbereik en hebben we limoenen bij ons om af en toe de geur te neutraliseren. We delen reistabletjes uit en proberen ook biscuitjes te slijten, maar deze worden vriendelijk afgeslagen. Diane zat op ongeveer het kleinste plekje van de bus en vergeleken met Ethiopische vrouwen is ze groot, wat resulteerde in blauwe knieen en een paar dagen pijn. Wellicht geeft dit jullie toch een beetje een indruk van zo’n reis. We willen niet klagen, want we hebben zelf voor deze vervoerswijze gekozen, en eigenlijk ben je het ook de volgende dag alweer vergeten. Na deze rit waren we erg dankbaar dat we veilig aangekomen waren!

Gondar

In Gondar hebben we een leuke tijd gehad. De eerste indruk was: ‘Hier blijven we maar 1 dag’, maar uiteindelijk zijn we er drie dagen geweest en hebben ons prima vermaakt. De eerste dag deden we de sightseeing. We bezochten de Debre Berhan Selassie kerk, wat een van de mooiste van Ethiopie schijnt te zijn, maar zeer klein is. De kerk staat in een mooi parkje waar het wemelde van de grote roofvogels (echt indrukwekkend zoveel bij elkaar!). Voor we naar binnen gaan moeten we onze schoenen uit en een priester laat ons de vele muurschilderingen zien. Dat wil zeggen totdat opeens zijn mobieltje afgaat en hij verdwenen is. Een bizar contrast. Het volgende wat we bezoeken is het paleisdomein. Hier staan wel 6 keizerlijke paleizen vanaf de 16e eeuw, sommige zijn nog in zeer goede staat, andere alleen nog ruines. Ook hier is het heerlijk rustig wandelen en genieten! De tweede dag bezoeken we smorgens een lokaal project voor straatkinderen (zie link). We krijgen uitleg over de manier waarop de kinderen opgevangen en getraind worden en kopen wat armbandjes, kaarten en ook broodcoupons die we op straat uit kunnen delen. Weer in de stad staan we ineens tussen een groep traditioneel geklede mensen die zingen, klappen en muziek maken met trommels. Het blijkt een bruiloft te zijn. We staan even te kijken en worden natuurlijk meteen gefilmd. Smiddags zijn we met een jongen (just friendly J dat wil zeggen hij verwacht geen geld maar stiekem wel een fooi) naar de markt geweest, het was een andere sfeer dan in Shire, minder vriendelijk. Halverwege vertelt hij dat hij vlakbij woont en worden we uitgenodigd om mee te gaan naar zijn huis. Doen we dat? Ja natuurlijk, waarom niet. We komen op een soort binnenplaatsje wat steil omhoogloopt, bedekt met modder en stront. Aan de zijkanten zijn alle ‘kamers’ waar ze slapen en bovenaan het woongedeelte. Ze leven er met de hele familie (ongeveer 10 mensen). Het is eigenlijk gewoon een krot, gemaakt van modder en golfplaten, maar toch heerst er een huiselijke sfeer en is het binnen redelijk schoon.

Tim & Kim

Na ons verblijf in Gondar zijn we naar Gorgora gegaan, een klein dorp aan het Tana meer. We verbleven hier op het project Tim and Kim Village, zoals dit resort in aanbouw nu nog heet (zie link). Hier hebben we heerlijk 5 dagen genoten van de rust, de fluitende vogels, het klotsende water en het uitzicht op het meer. Helaas is zwemmen in het meer risicovol vanwege Bilharzia. In Gorgora hebben we nog een kerkje bezocht en verder hebben we gewandeld met een aantal Engelse birdfreaks…. Wij sliepen op een campsite in een tent, de 7 lodges zijn nog in aanbouw. Het was beregezellig met Tim en Kim en (ook daarom) hebben we de laatste dagen nog een beetje geholpen met klussen J.

Vervolgens zijn we met de boot naar Bahir Dar gegaan, voornamelijk omdat we de busritjes wel even gezien hadden. Ook al duurde de reis nu een dag langer (en dat voor ongeveer 100 km), het was wel een stuk relaxter. Met ons ‘faranji’ ticket, waarvoor we 8 keer zoveel moesten betalen als een local, hadden we toegang tot de ‘salon’ van de boot waar we in ieder geval konden zitten, samen met locals die een iets ruimer budget hebben. Bij verschillende dorpen langs het meer werd de boot aangemeerd en kwam er superveel lading en uiteraard hordes mensen bij. Halverwege de tocht moesten we overnachten in een klein dorp waar we gelukkig nog een redelijk schone kamer konden vinden. Een jongen die ons het hotel had gewezen trakteerden we op een colatje bij een ‘cafeetje’. Vervolgens maakten we hem duidelijk dat we samen een bord pasta wilden gaan eten. Hij knikte begrijpend maar ging toch bij ons zitten. Toen de spaghetti kwam bleek dat hij stiekem toch voor zichzelf ook een bord had besteld. Na duidelijk gemaakt te hebben dat we zijn actie zeker niet waardeerden, konden we niks anders dan toch maar voor hem betalen. Ook op de boot merkten we dat de mensen hier wat anders zijn dan in Tigray, de provincie waar we de eerste 7 weken waren. Het is heus niet raar om gewoon op een halve meter afstand onbeschaamd een uur naar een stel blanken te gaan staren. Of om als volwassene om geld te vragen terwijl je chad aan het kauwen bent (chad is een blaadje waar je op kauwt en waar je ‘relaxed’ van wordt). We blijven ons verbazen dat de mensen hier zo gemakkelijk niets met hun toekomst doen. Vooral rondom het Tana meer zijn er plenty mogelijkheden om geld te verdienen, maar er wordt niets mee gedaan. Vissen gebeurt alleen op zeer kleine schaal, met papyrusbootjes, terwijl het barst van de grote, heerlijke witvissen! Soms gaat het je als blanke een beetje op je zenuwen werken, vooral als je zoveel jongelui (met name mannen) ziet die er absoluut geen moeite mee hebben om de hele dag niets te doen...

Bahir Dar

Des te meer verbazen we ons als we eenmaal in Bahir Dar zijn: hier zien we dat de kansen die er zijn wel degelijk benut worden. De stad doet echt subtropisch aan en veel voorzieningen zijn goed. Ook is er een bloeiende handel wat we terugzien in allerlei producten die we nog niet eerder zijn tegengekomen. Uiteraard blijft het wel een Afrikaanse stad en hebben ze van onderhoud nog geen kaas gegeten. Tijdens ons verblijf maken we een uitstapje met een bootje naar verschillende kleine eilandjes waarop kloosters te bezoeken zijn. Ook gaan we nog naar de Blue Nile Falls, normaal gesproken een hoogtepunt maar vanwege de tijd van het jaar schijnt het een beetje tegen te vallen. We zullen zien…